Są obecnie najczęściej i rutynowo pobieranym przeszczepem biologicznym z tkanek własnych pacjenta. Przed implantacją przeszczepu w stawie, ścięgna zostają złożone celem uzyskania dużej wytrzymałości mechanicznej. Do stabilizacji przeszczepu ścięgnistego w kości służą specjalne śruby wykonane z tytanu lub materiału biowchłanialnego (który rozpuszcza się w organizmie do 2 lat) oraz inne systemy np. endobutton. Ponieważ przeszczep posiada dużą wytrzymałość mechaniczną na rozrywanie nie ma ograniczeń czasowych w rozpoczęciu rehabilitacji. Przeszczep ulega przebudowie po około roku od operacji i uzyskuje siłę porównywalną z siłą anatomicznie wyodrębnionego więzadła krzyżowego przedniego.

Przeszczep używany obecnie rzadko, w przypadku przeciwwskazań do wykorzystania innego rodzaju materiału biologicznego. Przeszczep ten uważany był za standard zastosowania przy rekonstrukcjach, ze względu na największą wytrzymałość mechaniczną na rozerwanie, budowę biologicznie najbardziej zbliżona do więzadła krzyżowego oraz możliwości mocowania do kości (kość do kości). Wadą przeszczepu z więzadła właściwego rzepki jest pojawiające się po przeszczepie osłabienie wytrzymałości pozostałej części ścięgna właściwego rzepki o około 30% oraz zaburzenie działania mięśnia czworogłowego uda i stawu rzepkowo-udowego. Ponadto istnieje ryzyko wystąpienia wczesnych i późnych powikłań – złamanie rzepki z powodu jej osłabienia przy wycinaniu bloczka kostnego, przerwanie pozostałej części ścięgna w miejscu pobrania, bólów w obrębie rzepki. Ponad to, pobranie przeszczepu wymaga rozległego dostępu, co daje gorszy efekt kosmetyczny. Przeszczep z więzadła właściwego rzepki przebudowany zostaje po około roku i po tym czasie uzyskuje siłę normalnego więzadła krzyżowego.

Jest to przeszczep pobrany z centralnej 1/3 ścięgna mięśnia czworogłowego uda i bloczka kostnego bliższej części rzepki. Ta metoda, jest alternatywą dla uprzednio opisanej procedury. Głównym wskazaniem do zastosowania tego typu przeszczepu są rekonstrukcje więzadła krzyżowego przedniego u pacjentów z niewydolnością więzadła pobocznego przyśrodkowego oraz polecany jest w operacjach rewizyjnych, gdy zużyto już ścięgna mięśni półścięgnistego i smukłego lub więzadło właściwe rzepki.

Są to różnego rodzaju taśmy zastępujące własny materiał biologiczny pacjenta. Stosowane w przypadku operacji rewizyjnych z powodu zużycia ścięgien mięśni półścięgnistego i smukłego lub więzadła właściwego rzepki, u pacjentów z niewydolnością więzadła pobocznego przyśrodkowego lub w przypadku operacji pierwotnych celem uzyskania lepszego efektu kosmetycznego i skrócenia czasu procedury operacyjnej oraz rekonstrukcjach wielowięzadłowych (uszkodzenie więzadła krzyżowego przedniego, tylnego, poboczych) gdy zabraknie własnego materiału biologicznego do odtworzenia kilku więzadeł stawu kolanowego. Dotychczasowe badania kliniczne nie przekonują jednoznacznie o wyższości tych materiałów nad materiałami własnymi pacjenta i dlatego nie jest to postepowanie z wyboru.